Een Mann un eene Frau wüören all viële Jaohre vöhieraot’t, freien konn’n se sick apat gar nich recht, wieldat se eenfak kiene Kinner kregen.
Un se wussen sick gar nich to helpen un göngen anlesst nao’n Kaplaon un wollen em üm Hölpe fraogen. De Kaplaon häörde sick an, wat se to säggen hadden un siär dann: „Jau, leiwe Lü, dat is laige, ower Ji müet’t wiëten, dat nich alle Lüde Kinner kriegt, un dat müe Ji eenfak in de Hande von ussen leiwen Härn leggen. Ick häw apat nao ’n guëten Raot för Ju: Makt doch äs ’ne Biädfaohrt nao Teligt (Telgte), biädt’t daorüm, dat Jue Bidden üm Kinner häört wät un stickt auk ’ne graute Käße an.“
Jau, dat wollen de beiden wull dohn, wieldat villicht helpen konn. Nao kuorte Tiet wüör de Kaplaon in een anner Duorp vösett’t un kreeg dao ’ne Pastorstiär.
Nao vättain-füfftein Jaohre besaoch de Pastor siene olle Gemeinde un rinnerte sick auk an de beiden Ehelüde, de daomals kiene Kinner kriegen konn’n un de he dän Raot met de Biädfaohrt un de Käße giëwen harr. Un he besluott, de beiden äs to besöken. Äs he dao an de Düör kloppede, mök nao ’n Augenschlag ’n Jungen, de villicht ’ne guëte tein Jaohr wüör, de Düör loss. He harr nao fief off sess Kinner ächter sick laupen. De Pastor frogg: „Sint jue Öllern in Huuse of sin ji alleen?“ „Nä,“ gaw de Jung trügge,, „de sint vondage up Biädfaohrt nao Teligt.“ „Up Biädfaohrt nao Teligt?“, frogg de Pastor. „Jau“, siär de Jung, „de willt dao ’ne Käße utpußen.“
(unbekannter Autor)
