Wat sall ick dohn? Et is ’n Wiär, dao kaas kinen Rüen nao buten jagen. Dän heelen Dag riängt et, maol mäehr, maol ’n lück wainiger un män jüst is ’n anstännig Pläschuer harunner kuëmmen. An ’n Hiëmmel, so dücht mi, is ‚t een biëtken lechter wuorden.
Un so will ick ‚t äs reskeern, mi buten ’n lück to beweggen, weil ick dat Geföhl häff, dat mi wanners de Diëke up ’n Kopp föllt.
Ick treck mine fasten ewwas höggeren Schoh un Riängentüügs an, sett de Kippe up und kröpp minen Kraogen hauge. Dann goah ick vör de Düöre, kiek no links, kiek no rechts: De Stroate ligg es utstuorben, nicheen to seihn. Gaas kommodig schlüör ick düör de Straoten, un de Riängen fisselt nu män so hännig up de Steene. Nicheen, de nich in Dreidüwelsnoamen buten wat to doon häff off eenswiägen hän mott, löpp nu buten harüm, män ick sin de Ensige.
Pat wat is dat? Een Kind, so ’n Dastert, villicht jüst inne Schoole, met Riängentüügs un giäle Stiëwelkes anne Fööte, löpp met viël Plaseer düör ’n ewwas grötteren Waterpool, de bi dütt Riängenschuër tostannekuëmen is. Dat Jüngsken dreiht sick üm de eegene Asse – is moal düört ‚t Water an trampeln, moal met vüörsichtige Tratte – un he fünn wisse so ’n lück von de Eegenoarten von dat Water harut. Up moal blew he stoahn, büöre de Arms hauge üöver sien Köppken, dreihde sick, süng, lachde und juchde vör Vergnögen.
Up moal keek he nao mi hän. He harr mi seihn un keek ’n lück spe un völiägen. Ick konn und woll mi een licht Gnöcheln nich verkniepen, watt dän Lüttken wull soach. Üöwer dat Kinnergesichtken trock nu een Stroahlen un de Kleine föng wiër an to singen un to lachen. Pat nao ’ne kuorte Tiet laip he up eenmoal wegg un verschwünn ächter sien Öllernhuus.
Ick keek mi üm. Et wass kieneen to seihn. Un dann gönk ick drieste nao denn Waterpool, woa dat Jüngsken iäben sien Plaseer hatt häff, un gönk met ’n ewwas vüörsichtigen Tratt in ‚t Water, un in dän Moment harr ick dat Geföhl, dat ick in miene Kinnertiet trüggevösett wass.
Ick weet nich, wann ick dat lesste Maol bi so ’n äösig Wiär so guët tofriär wässt sin.
(Dieser Artikel stammt aus der Feder von Ludger Plugge. Herzlichen Dank für diese kleine Alltagsgeschichte.)
